Mevrouw de Mey,
Zo sprak ik u altijd aan, uit respect. Dit valt zo zwaar om u een eerbetoon te schrijven. Niet omdat ik niet weet wat te schrijven, integendeel. Maar wel omdat uw heengaan zo onwezenlijk is. Ik kan niet anders dan u een eerbetoon te schrijven, ik heb u ook zo veel maal dank te zeggen.
Dank om mijn moeder op te vangen toen ze zich zo eenzaam voelde in Dilbeek na onze verhuis uit Brugge, ik was toen vijf.
Dank om mij van dan af overal mee naar toe te nemen, samen met uw kinderen, mij bij u thuis te laten voelen.
Naar de zwemclub te Dilbeek, de ijsschaatsbaan te Vorst Nationaal, dit altijd met uw VW Kever die ik dankzij u zo goed leerde kennen.
Dank voor de schitterende woensdagnamiddagen doorgebracht in Elingen met de mooie boomgaard en de uren buiten ravotten.
Dank voor de vakanties te Estepona in Club Seghers, waar de kinderen van alle activiteiten konden genieten en u 's avonds voor ons kookte, vooraleer jullie volwassenen op restaurant gingen.
Dank om mij op te vangen toen mijn ouders een 'business trip' maakten naar Arizona in het jaar'79. Dat ik niet meekon vond ik niet erg, ik vertoefde onder uw vleugels.
Dank om mij opnieuw op te vangen toen mijn mama moest geopereerd worden en moest herstellen.
U was steeds de rode draad, de rots in de branding voor mij en mijn kleine familie.
Ik ben nu 53 jaar geworden en nog steeds bent u in mijn gedachten het baken, de mater familias bij uitstek. Uw warme persoon zal voor mij altijd een voorbeeld blijven. Martine

Martine Maezele- 30-11-17